Dilsiz Gönüllerin Zâhirî Muamması

Ben, günden güne içimde büyüyen nefrete artık bir dur demek istiyorum. Fakat bu nefret, iğrenmekten kaynaklanıyor ki kaynağı, aynı oksijeni paylaştığım insanlardır. İnanışları kağıt olan bu insanlara duyduğum itimatı, kaybedeli bir hayli oladursun, artık (değişmelerine olan) ümidim de sönmek üzeredir. Fark etmeleri lazım gelirken, ellerine verilen birkaç oyuncağın ürettiği, hayali fanuslarında günden güne kötüye gitmektedirler.

Çevremde nefes çeken bu bengi cahil biçareleri, çok yakında, boyunlarına asmış oldukları mücevherlerin, taassup prangaları olduğunu göreceklerdir. O prangalar ki pespaye insan şerridir, sadrı söker de ilikteki imanı zerrine kadar çatır çatır çatlatır. O zaman ki şehadet edecektir; bu mürailere ne acıma gösterilecektir ne de seslerinin ormanda bir yankısı olacaktır. Vâkıâ sonrası kaderlerine sarf edecekleri tüm yergileri, zavallıdır ve pek acınasıdır. Maamafih, seslerindeki acı ve hüzün, sebep olmuş oldukları bengi keder karşısında pek küçük ve pek gülünç kalacaktır. Lopçun benliklerinde duydukları bir anlık ucuz zevk, onları şeref ve haysiyet postalları altında çiğnenmeye mütemadiyen mahkum edecektir.

İşte "arkadaşlarınız" bu kadar kördür. Siz ise bunu fark edememek bir yana, onlara bir de ayak uydurursunuz. Dilim varmazdı ama bu hususta üzüntüm şerefimden geri kalır; Bir “yerde” bir söz vardı birçoğunuzun unutmuş olduğu: “Onlar ki kalpleri vardır hissetmezler, gözleri vardır görmezler ve kulakları vardır işitmezler.”.

Bertan Noyan Öztürk

25.11.2011