Hepimiz yalnız birer bulut parçasıyız sonsuz fezada. Kimimiz
yağar yeryüzünde filizlenir, kimimiz ise
öfkeyle göğü yarar ve hiddetiyle denizde ve karada kapanmaz yarıklar
oluşturur. Kimimiz ise de rüzgarın büyüsüne kapılıp, oradan oraya sürüklenir de
hayatın enginliği içersinde zamanla paramparça oluverir. Bilhassadır, varlığım
bu büyük varoluşta, sadece sadeliğini korumak isteyen bir savaşçıdır. Bir
elinde gerçeklik mızrağı, diğerinde ise şeref kalkanı. Göğsünde parlayan
haysiyet zırhı bir an için görevini aksatmayadururken, mataramda biriken
yalnızlık gözyaşları bedenimi günden güne paslandırmaktadır. O artık bendim, o
zırh artık benim şahsımdı. Terkedemezdim, bırakamazdım ve unutamazdım. Çünkü bu
bir onurdu ve zırhımın üzerindeki diğer demir parçaları gibi artık ince ince
işlenmişti. Terkedemezdim şerefimi. Bir an için dahi olsa indiremezdim kalkanımı.
Tüm melezleşen zihniyetlerin bakışlarıyla mütemadiyen kırbaçlansam dahi, zırhım
güneşte parladığı sürece ben, o zaman bendim.
Öyle
çok önemli birisi miyimdir? Hayır. Tüm sahip olduğum biraz mutluluk ve biraz
neşe. Bencil birisi de değilimdir hani, hatta bazen korkarım; paylaşa paylaşa
bana kalmayacak diye. Yine de bu korkumla şakalaşır, ciddiye almamaya da gayret
gösteririm. İnsanlar pekala umursamıyor olabilirler, bencilce o
olgunlaştıramadıkları ergen duygularıyla yaşıyor olabilirler. Fakat bu onları
yine de masumiyet sınırının dışına çıkarmıyor. Her ne zaman dilleri ateşzeban
olup, gözleri hin bakıp ve kalpleri
şerle dolarsa, o zaman benim mücadelem başlamaktadır. Çünkü bu, bir savaş
ilanıdır ve şerefi ve haysiyeti olan herhangi bir varlık, bu çağrıyı
reddetmeyecektir.
Beni hüzne ve acıya büründüren
gerçek ise bu insanların sayısının, nasıl olurda bu kadar çok miktarda olabilir
olmasıdır. Zatlerine biçilen kısa
ömürlerinde sonsuz ilim ve felsefeyle ödüllendirilen bu insanların,
sebep oldukları bu keder ve vahşeti aklım bir türlü almıyor. Çoğu zaman
reddediyorum. Reddetmeye mi zorluyorum kendimi bilemiyorum ama bir histir
içimde filizleneduruyor isyan edercesine. Henüz bir çocuğum, büyümemeyi kendine
tembih etmiş bir çocuk. Yaşam, kollarımdan ve bacaklarımdan beni çekiştirse de
“büyü artık” dercesine, karanlığına kardelenler ekiyorum bir çocuksu tebessümle.
Olmaz diyor bana. Bir fiske vurup haddimi bildirmeye çalışıyor. Ama bilmiyor ki
ben, daha nice fiskeler tadacağım da uslanmayacağım. Ellerim kırılacak da
durulmayacağım. Dilime penseler, düşlerime perdeler ve gönlüme prangalar
vurulacak da ben hâlâ susmayacağım. Belki katre katre tükeneceğim. Bu fenalık,
beni için için yokedecek ve lopçun hırsında boğacak. Belki bir yudum suyu,
susamış ümitlerimden esirgeyecek de ben yine de ayağa kalkacağım. Kalkacağım çünkü
ben, ölümünü ölümsüzüne adamış bir meczup yazarım. Ne kadar gölgelendirilirse
gölgelendirilirsin, tuvallerime nefret fırçalarıyla vurulacak olan katran
nefisler, şefkatle gökkuşağı parelerine boğulacaklar. Fakat gerçekten çok
üzülüyorum ki bunu, ne bir ölümlü beden yapabilir ne de bu, ölümlü bir beden
için yapılabilir. Ben, hicran çöllerini ne kadar boyasam da yeşile, ne kadar
eksem de aşk tohumlarını cansız kumlara, gökten düşen damlalar aşk olmadıkça
filizlenmeyecek kardelenler. Cennet bahçelerine bir merdiven de inşaa etsem,
çıkacak bir ahbap olmadıkça çabuk yorulacak bu umarsız bedenler. Sevgiyi ve
aşkı tanımlayamamış zihinler, bir bir sökülecekler topraktan ki aman Allah’ım onlar
daha filizlenmemiş kardelenler! Güneşe meydan okuyan bu hayaller, mütemadiyen
kaybolacak ve hatırlanmayacak çizimi olmayan bu tuvaller.
Biliyorum, bir ses duyamacağım
rüzgardan başka. Ama henüz parçalayamadı beni bu mahi rüzgar. Ben hâlâ bir
bulut parçasıyım ve belki filizlendireceğim bir kardeleni beni parçalayacak
olan hicran gözyaşlarımla.
Bertan
Noyan Öztürk
08.03.2012
Sabah 03.40
